88TH Smugglers to nazwa, która kiedyś miała znaczenie w innym mieście stanu San Andreas. Dziś pozostała po niej jedynie reputacja, kilka niedomkniętych spraw i garstka ludzi, którzy zdołali uniknąć aresztowania.  Kilka lat temu grupa działała poza Los Santos, specjalizując się w przemycie nielegalnych towarów na dużą skalę. Przełomowym momentem okazał się wielki przemyt fentanylu, który miał zapewnić organizacji finansową niezależność na długie lata. Transport był dopięty, trasy sprawdzone, a kontakty — jak się wydawało — pewne.  Operacja zakończyła się katastrofą.  Służby federalne przejęły ładunek, magazyny zostały zabezpieczone, a część członków grupy trafiła do więzienia. Ktoś popełnił błąd, ktoś mówił za dużo, a może ktoś sprzedał organizację, by ratować własną skórę.   Ci, którzy uniknęli zatrzymania, rozproszyli się po stanie. Kontakty zostały zerwane, pieniądze przepadły, a dawne układy stały się bezużyteczne. Cezary Mucha, 67-letni Polak i założyciel grupy, zniknął na kilka miesięcy z pola widzenia służb. Dla wielu był już tylko przeszłością — starym człowiekiem, którego czas minął.

 

Nowy początek:  Los Santos nie jest dla nich bezpieczną przystanią. To ostatnia szansa. Do miasta trafiają pojedynczo, bez zaplecza, bez ludzi, bez pieniędzy i bez wpływów. 88TH Smugglers w Los Santos nie są organizacją — są pomysłem, planem i nazwą, którą dopiero trzeba odbudować.  Cezary Mucha ponownie zbiera ludzi, których uzna za wystarczająco lojalnych i zdesperowanych. Nie ma magazynów, nie ma stałych tras, nie ma kontaktów w porcie ani na ulicy. Każdy zarobiony dolar ma znaczenie, a każda akcja jest ryzykiem.

 

Nowa struktura ma być inna niż poprzednia - liczy się czas.  Po wpadce z wielkim transportem fentanylu organizacja nie ma zaplecza finansowego ani marginesu błędu. Każdy dzień bez pieniędzy przybliża ich do całkowitego końca. 88TH Smugglers wiedzą, że to ich ostatnia szansa. Muszą szybko stanąć na nogi, zdobyć kapitał i zaznaczyć swoją obecność w Los Santos, zanim służby, dawni wrogowie albo własne błędy dopadną ich ponownie. Ryzyko jest większe niż kiedykolwiek wcześniej, ale brak działania oznacza pewną porażkę. Działają agresywniej, podejmując szybkie i nie zawsze idealnie przygotowane zlecenia — drobne kradzieże, nielegalne transporty, porwania dla okupu. Nie mają luksusu długiego planowania. Decyzje zapadają natychmiast, często w biegu, pod presją braku pieniędzy i malejących zasobów.

((imo zachęcam kogoś z PD do odgrywania jakiegoś śledztwa))